Koperen Passer Tienen

Club V-9

LUISTER EN BEWONDER!

Of het verhaal van twee tuinen (16 mei 2014)

Vrijdag 16 mei: volop lente, volop zon: een uitgelezen dag om met de vrienden van de Koperen Passer op stap te gaan en te genieten van twee uitzonderlijke tuinen, ondergedompeld te worden in twee totaal verschillende werelden: de Japanse tuin in Hasselt -de grootste in Europa- en de westerse tuin van Dina Deferme in Stokrooi , een tuin met internationale bekendheid…

Het was beslist niet onaangenaam om te luisteren naar de 'zachte' verhalen die Jos De Moor, onze gids, wist te vertellen, niet alleen over de tuin zelf, maar ook en vooral over de levenswijze en de leefgewoonten van de Japanners en hoe nauw tuin -natuur- en leven voor een Japanner met elkaar verweven zijn.

In "dit geïdealiseerd stukje natuur, een miniaturisering van de werkelijkheid, minutieus nagebouwd zoals Japanners dat al eeuwenlang doen", wandelden we met Jos door de drie delen van de tuin: het eerste compartiment dat een overgangsgebied vormt tussen het in westerse stijl aangelegde park Kapermolen, een tweede centrale - en mooiste! - deel met de eigenlijke Japanse tuin, en dan het Kerselarenpark, waarvan de bloei de Japanners aanzet tot uitgebreid feestvieren en hier de overgang vormt naar 'de wereld daarbuiten'. Hij leerde ons hoe achter alles symbolen, fantasieën en ook hogere levenswaarden schuil gaan. Of het nu gaat om stenen en hun status van onvergankelijkheid waar natuur en tijd geen vat op hebben, of in hoofdzaak Japanse planten met hun speciale bloemen -irissen!- en vormen -bonsai!-, of dieren en hun manier van bewegen -koi-, of (thee)huizen met hun heel aparte inrichting en functie, of eenvoudig de rustige aanblik van kleine en grote waterpartijen: de Japanner ziet er wel wat in. Ze houden niet van strakke lijnen, betonen diepe eerbied voor hun alom tegenwoordige "kami" -natuurgeesten aanbeden in het Shintoïsme-, leggen zigzagbruggetjes en kronkelpaden aan om het moeilijk te maken voor boze geesten, lopen over stapstenen al of niet door water omgeven, "planten" her en der een stenen lantaarn neer, alweer met een eigen verhaal erachter, bouwen watervallen met dat kenmerkend horizontale en verticale lijnenspel, verzorgen hun mospartijen zoals wij ons tuingazon, laten schitterende koi statig door het water glijden… Rare jongens, die Japanners? Ik weet het nog zo niet…

In het Japanse Itami luisteren ze nu naar een "Hasseltse" beiaard, wij deden dat naar "Japanse" verhalen met een zacht Limburgs accentje: kan je het leven nog boeiender dromen?!

Op dan maar naar "Het Krom Ven" in Stokrooi(e)), waar bij Stefan Limburgse gulheid en gastvrijheid op ons wachtten, het aperitief best verfrissend was, de kaas- en garnaalkroketjes smaakten naar meer, waaraan door chef Patricia prompt voldaan werd met een varkenshaas(je!) in Provençaalse saus en afgesloten met een ferme brok "dame blanche". Als je dan nog weet dat ook de wijn er best mocht zijn, dan kan je toch niet anders dan tevreden zijn!!! En dus konden we goedgemutst (hoe anders?) en blijgezind (hoe anders?) met uitgeruste stap naar onze volgende bestemming.

Na wat zoek- en bochtenwerk (die GPS'en toch, nietwaar Jean, en de 'convoyeurrs' al niet beter!) arriveerden we in datzelfde Stokrooi(e) maar een klein beetje te laat bij de romantische tuin van Dina Deferme, die eigenlijk beter de ferme Dina zou heten! Wat dit frêle dametje met dergelijk verleden -dertig operaties ten gevolge van zware brandwonden- allemaal presteert, verdient meer dan eerbied en bewondering! Een tuin van vier hectaren ontwerpen en mee beheren, boeken schrijven, bezoekers uit alle windstreken gastvrij ontvangen, open tuindagen organiseren… dat kan je alleen maar als tuinen je passie zijn! In deze landelijke omgeving, niet ver van Hasselt, wacht je een tuin vol verrassingen, waar elk deel pure rust uitstraalt en boeit door een unieke sfeer. Wij waren er nog een beetje te vroeg om de indrukwekkende borders in volle kleur te zien -ze veranderen elke maand!-, maar zelfs nu konden wij genieten van de verschillende tuinkamers, ieder met hun aparte sfeer, en hun bonte verzameling perfect verzorgde vaste planten, klimplanten en heesters. De met grote zorg onderhouden graspartijen en hun nauwkeurig gekante boorden maken je bijna wanhopig … Wat aan iemand van het gezelschap heel laconiek de opmerking ontlokte: "Hier breng ik mijn vrouw nooit naartoe!" In afwachting van de koffie of thee, kan -en mag- je hier urenlang ronddolen en genieten, mediteren en "zen" zijn.

"Voor tuinliefhebbers" (en ook voor anderen!) , schrijft een bezoeker, "is de tuin van Dina Deferme in het Belgische Hasselt een must. Daar moet je geweest zijn." "De architecte heeft bij de ontwikkeling van de tuin optimaal gebruik gemaakt van de aanwezige natuurlijke omgevingselementen als bosranden, een beekje, akkers, bomen en paden" schrijft een andere. Of zoals een derde vindt dat " ze de beslotenheid van de tuinkamers en open landschapselementen op prachtige wijze in elkaar laat vloeien".

Interessant nog om weten en typerend voor Dina is dat de opbrengst van de tuin ten goede komt aan de Belgische Brandwonden Stichting.

Mogen genieten en nog bijdragen aan een goed doel maakt een mens toch dubbel gelukkig. Wij mochten dat! En, misschien ben je bij een volgend bezoek op een zondag in juni, juli of augustus de gelukkige, want om het 20ste open tuinjaar te vieren, zet Dina dan telkens één van de bezoekers in de bloemetjes! Zin?...

Tot de "naatste" keer!

Pierre