Brugge is schône, ’s nuchtens vroeg,
Os d’n dauw over de reitjes hangt,
En ’t toptje van de torren,
’t Eèste zunnestroltje vangt,
’n Stroltje die ton ofzakt,
Ip ’t koude vule grysd van torren en van gevels.
’t Groen van bomen, ’t rôod van daken, ’t bruun van gevels,
Van an de Mart toe on de Loane,
Brugge is oltyd schône.
Brugge is schône overdag,
Os moeder zunne met ’n lach,
Ol de koleuren die d’r zyn,
Schôon’ in de vèrve zet.
Omkaderd en getooid mè klankstjes van d’n beioard.
Lik ’n palet…
Of woare yder beeld in kleur en klanke vastegezet,
Het woar’ ’n kroane,
Van Brugge, Brugge is oltyd schône.
Brugge is schône snavens,
Os de mantel van ruste wordt geleid,
Over de gevels en kantelen,
Zuust lik ’n soazze zocht’ en goed, die hèèl de stad bedekt.
Ol d’huuzn en de torren en de menschen,
En vrede briengt… En stilte…
Da’ zelfs ’n veugel nie’ mi zingt,
In hoog’ of lége tônen…
Brugge is oltyd schône.
Brugge is schône in de nacht,
In peis en vree en ruste,
’t Is zuuste lik ofdat ’n fee,
De stad goen avond kuste,
En met eur staf ’n tikstje gaf, die grôot en klèèn dei zwygn,
En stille brocht…
Da ‘j niet mè hôort en niet mè ziet,
In stroate noch in loane…
Brugge… Brugge is oltyd schône.
