Koperen Passer TienenClub V-9 |
|||||
 |
|||||
|
AfscheidAlfons Vermeulen, Luitenant-Kolonel VliegerHoegaarden 21 oktober 1932 “Leeftijd is maar een getal” zegt men.Toch willen wij allemaal de hoogste trede halen. Zo ook Fons, in een niet zo ver verleden nog lid van onze Koperen Passer. Hij haalde net de 91 niet. Op 11 maart 2011 werd Luitenant-Kolonel Vlieger Alphonse Vermeulen, want zo heette hij officieel, gewoon Fons echter voor de vrienden, lid van onze club. Hij zou het blijven tot 2022, het jaar dat hij zijn echtgenote Denise verloor. Dat verlies knakte hem want onafscheidelijk waren ze. Hoe vaak ontmoette ik hen beiden, samen op boodschappentoer in de Carrefour, hij steevast ergens met het wagentje aan de slag, zij altijd even vinnig van rayon naar rayon op zoek naar wat ze vaak niet vond of ook niet nodig had. En als je hem dan vroeg naar haar, was, met een glimlach,steeds zijn rustige repliek: “Oh, die vind ik subiet wel terug… als ik moet betalen!” En inderdaad, een tijdje later ontdekte je hen samen aan de kassa, stilletjes kibbelend over wat ze nu weer allemaal had gekocht! Al de jaren dat Fons samen met ons de hort op trok, genoot hij, onopvallend stilletjes van achteren in de groep, van de activiteiten. Zelden was hij daarop afwezig. Alleen de jaarlijkse samenkomst met zijn vrienden-piloten wilde hij voor geen geld ter wereld missen, zelfs voor ons eindejaarsfeest niet. Want in het dagelijks leven was Fons piloot. Zo noteerde hij ook zijn vroegere beroep op zijn toetredingsformulier tot de Koperen Passer: “piloot”, simpel, geen tierelantijntjes, geen hoogdravendheid. Enkelen wisten dat, maar, bescheiden als hij was, slechts weinigen dat hij het tot Luitenant-Kolonel Vlieger bracht, een “hoogvlieger” dus, letterlijk en figuurlijk! Toen ik hem thuis eens een bezoek bracht ter voorbereiding van een KP-uitstap naar de luchtmachtbasis van Beauvechain, vertelde hij fier, bij een bijna levensgrote foto van een toenmalige F16 en hij in volle pilotenuitrusting, over dat drukke pilotenleven, steeds rondtrekkend van basis naar basis in functie van een steeds weer hogere graad en dus ook weer meer verantwoordelijkheden. Maar dat hij daarbij ook onze huidige koning aan diens pilotenbrevet had geholpen, dàt moest je dan weer van Denise te horen krijgen. Hoe hoog hij in zijn beroepsleven door velen naar waarde werd geschat, bewijzen de vele eretekens die hem werden verleend, van Ridder en Officier tot Commandeur in de orde van Leopold II en meer… Een man, een papa, een opa om trots op te zijn, iemand om heel erg te missen en dus om nooit te vergeten. Was je leven beroepsmatig een zwerftocht, Fons, nu ben je tot rust gekomen daar hoog boven de wolken. En als er op een dag nog eens een Marchetti of een F16 komt overvliegen, dan dromen we: Fons komt ons nog eens groeten en een kijkje nemen daar waar het voor hem allemaal ooit eens begon, in zijn Hoegaarden, in zijn Goetsenhoven en zijn Beauvechain! Aan de kinderen, kleinkinderen en familie bieden wij onze deelneming aan. Samen met hen wensen wij Fons wat zo mooi verwoord staat op het overlijdensbericht: “Vlieg voor altijd in een hemelsblauwe hemel!” Wij zullen nog vaak aan je denken, Fons, en dan krijgen ook deze woorden hun zinvolle betekenis: “Als je aan mij denkt, dan ben ik er nog steeds”.
|
|
|||
