Koperen Passer TienenClub V-9 |
|||||
 |
|||||
|
AfscheidMarc VanberghemAth 13 mei 1952 Soms zou je de regisseur van het leven bij zijn nekvel willen graaien en hem vragen: “WAAROM?” Vergeefs weliswaar, want hij zou het antwoord schuldig blijven, omdat geen mens ter wereld daarop een zinnig antwoord geven kan. Waarom sprong het hart van Marc bijna letterlijk van blijdschap omhoog bij de eindelijke geruststelling dat alles in orde was? Je werd lid van onze club, Marc, op 29 augustus 2021, net geen twee jaar geleden dus. Toen ik je voor het eerst ontmoette met de vraag om aan te sluiten, dacht ik onmiddellijk: “Dat is ‘nen toffe!”. En in die korte tijd dat je bij ons was, heb je me niet ontgoocheld, Marc. Geen vraag was je te veel, het antwoord altijd: “Ja, ’t is goed!” Voor het volle pond genoot je van je familie dicht om je heen, van je tuin en van je bloemen… en de verwachtingen reikten hoog! Voor het volle pond stond je ook in het dagelijkse leven en was dienstbaarheid daarbij geen ijdel woord, beroepsmatig noch gewoon als vriend, als mens, bij Samanta Ziekenzorg… en de hoop was groot! Voor het volle pond stond je destijds ook achter je beslissing om langer dienst te doen bij de marine om zo je moeder beter financieel te kunnen bijstaan. Voor het volle pond ging je achter ons clubleven staan; kijk maar eens hoe je in de weer was bij de organisatie van onze uitstap naar Marcinelle en het middagmaal in Morlanwelz (“Au Bon Acceuil”); kijk maar eens naar je foto’s van onze uitstappen naar Mechelen, Yerseke, Heverlee… En nu had je ook alweer een uitstap naar de luchtmachtbasis Florennes in het achterhoofd… Je was graag bij en onder de mensen, Marc. Je beroep, je sport… Je berichtjes en je foto’s op facebook, je warme stem in dat schattige Nederlands van jou, je joviale groet telkens weer als je me zag: ”Dag Pierre, alles goed? Als jij in de nabijheid stond, was er gegarandeerd leven in de brouwerij en een mop hing altijd in de lucht… Wij zullen het allemaal moeten missen, Marc, maar veel meer nog zullen je geliefden en naaste vrienden een leegte moeten vullen die haast niet te vullen valt… Voor Nicole - je was “haar lieve echtgenoot” - en de kinderen en kleinkinderen - je was “hun beste papa en trotse opa - hebben wij alleen maar povere woorden van troost en sterkte - ook de tijd heeft tijd nodig - en de zekerheid dat ook wij Marc zó zullen missen, zelfs na zijn korte aanwezigheid bij ons. Marc, jaren geleden verloor ik een vriend in bijna gelijkaardige omstandigheden. Op zijn gedachtenisprentje stond de volgende tekst die ik ook aan jou wil opdragen omdat je er zo herkenbaar in bent: Ik had zo graag nog eens Pierre
|
|
|||
