Koperen Passer Tienen

Club V-9

Vrijdag 14 december: dag van tapisserieën en torenhoge klauterpartijen…

Mechelen: Manufactuur De Wit (dec. 2012)

Of je nu met de Fyra reist of met een IC of een IR: reizen per trein blijft bij ons altijd een avontuur! Op tijd vertrekken en een half uur te laat op je bestemming komen: bij de NMBS blijven ze voor verrassingen zorgen!!! Maar goed, na nog wat pendelbussen en enig voetenwerk belandden we eindelijk toch nog op tijd bij Manufactuur De Wit, waar we verwelkomd werden door onze gids Chantal  Fossion, geen onbekende met onze streek, waar zij ook al gidsbeurten verzorgde in Zoutleeuw.

Na een korte inleiding over het historisch gebouw waarin de manufactuur zich bevindt -een voormalige Refugie van de Abdij van Tongerlo uit 1484- konden we kennismaken met de enorme rijkdom aan tapijten, één van de meest prestigieuze privécollecties ter wereld.  Eerst nam Chantal ons mee langs de ook al omvangrijke collectie oude tapijten en vernamen we heel wat over afkomst en datering van tapijten (met of zonder boord), over al of niet verdoken merktekens van de ontwerpers, verdures en thema’s…  Wie dacht dat het saai of vervelend zou zijn, had de vragen en reacties maar eens moeten horen die afgevuurd werden op Chantal! Zij wist trouwens heel goed onze nieuwsgierigheid wakker te houden met tal van pittige details en anekdotes.

Na deze uitgebreide en boeiende kennismaking met het eindresultaat kregen we vervolgens meer inzicht in de weg naar dat resultaat, d.w.z. over reiniging, conservatie, het voeren, ophangen en stockeren van al die kostbaarheden, met tal van gebrevetteerde innovaties waarmee Yvan Maes, de huidige grote baas, de manufactuur naar de absolute wereldtop bracht en grote buitenlandse musea hun schatten aan hem toevertrouwden.

Tijdens de weefdemonstratie “regende” het vragen over de ongelooflijke, schijnbare wirwar van kleurrijke klossen en klosjes garen en al die vingervlugge handelingen die daarbij kwamen kijken en deze belevenis tot een levendige en erg gesmaakte ervaring maakten! Ook het bezoek aan het atelier -op dat ogenblik verlaten wegens middagpauze- wekte onze verbazing: hier werkten een 14-tal vrouwen, omwille van de concentratie in volkomen stilte (wat een prestatie!), zelfs zonder muziek, aan de tapijten. Niet te verwonderen dat de enige man het daar in een recent verleden niet heeft uitgehouden!!! Eén minpuntje bij dit bezoek: om weliswaar begrijpelijke redenen mochten er binnen geen foto’s genomen worden; alhoewel…

Een warm applaus en welgemeende dank voor Chantal en dan tijd om vlug de manufactuur te verlaten en “De Witten Vos” op te zoeken, waar Jean voor ons een wel heel speciaal menu had gereserveerd: varkenswangetjes met kroketjes, voorafgegaan door een lekker witloofsoepje en begeleid door een rode of witte wijn die er best mocht zijn.  Verrassend lekker! Jammer dat de koffie er nog “in de rappete” bij moest, want onze volgende gids, Alida Proost, wachtte ons al op om met wat stevig klimwerk de overtollige calorieën binnen aanvaardbare proporties terug te brengen!

Want daar wachtte hij: 97,3 meter en 538 treden hoog! Een reus van een uitdaging! En ere wie ere toekomt: 14 van de 16 Passers haalden de top; de overige twee hielden het wijselijk om “fysikale” en motorische redenen na kamer 1 voor bekeken en gingen in de kathedraal een paar weesgegroetjes prevelen voor een behouden terugkeer van hun collega’s. En zoals gezegd, die deden het voortreffelijk met onze ouderdomsdeken Roger, ongelooflijk maar waar, voortdurend in de voorste gelederen! Onder de bezielende leiding van onze gids werd trede na trede overwonnen en kamer na kamer veroverd: de kraankamer met de indrukwekkende loopkraan -5 meter breed, genoeg voor drie naast elkaar geplaatste mensen om het zware materiaal naar boven te ‘trappen’; de smidskamer waar specialisten herstellingswerken uitvoerden aan bijvoorbeeld de beiaard of het uurwerk; via de gaanderij, waar de torenwachter zijn ronde deed, naar de klokkenkamer met zijn zes imposante klokken en de nog originele klokkenstoel uit 1658; de nieuwe beiaardkamer met de twee beiaarden met een totaal gewicht van maar liefst 80.000 kg; de uurwerkkamer met zijn 18de-eeuwse trommel; de askelder (as of assche betekende mortel) die de werf moest worden van waarop men de spits van de toren ging bouwen (die er uiteindelijk nooit is gekomen); en dan de ultieme bekroning: de skywalk, pas daterend uit 2009, van waar men bij helder weer van een onbelemmerd en adembenemend uitzicht kan genieten op Mechelen, de Antwerpse haven en zelfs het atomium! Jammer dat het weer ons hier, en dat volgens ingewijden voor de eerste keer, in de steek liet! Toch enkele kiekjes gewaagd in storm en regen en dan de weg terug naar beneden, vlugger dan naar boven weliswaar…

Net op tijd voor het pendelbusje dat ons door regen en wind terug naar het station bracht. In afwachting van de (gemiste!) trein huiswaarts werden we in de Friends nog op ferme Gouden Carolus getrakteerd door onze jarige Jan! En zeg nu zelf: hoe kan je op een mooier manier een mooie dag afsluiten? We zouden het begod niet weten!

Op naar de volgende!

Pierre