"SINGING IN THE (T)RAIN!… RAIN...
Warnant (mei 2013)
Blijspel in drie bedrijven.
“Een verhaal van zweet, slakken, regen en bier… een vochtig verhaal dus!”
Plaats van gebeuren: de (zelfs bij regenweer) prachtige vallei van de Mollignée en daaromheen
Spelers: 21 van de dapperste Belgen sinds Jules Cesar
Fotogenie: de Pol
Tekst: de Pierre
WWW-er: de Ludo
Pauze na het tweede bedrijf
Eerste bedrijf: In de bikes!
Benodigdheden:
6 min of meer droge en comfortabele bikes
Liefst waterdichte regenkledij
Paraplu’s: maat, kleur of toestand van geen belang
Droge vervangkledij: hemden, onderbroeken, sokken, bh’s…
Een plastic zak(je) om de natte bazaar te bewaren
Intro
De dreigende hemel van bij het vertrek sloeg tijdens de rit algauw om van bui naar aanhoudend regengeweld! Veilig en droog in de bus kon er nog om gelachen worden, maar naarmate het reisdoel naderde, doken hier en daar toch wat gefronste wenkbrauwen op! Maar er was geen weg terug: erop en erdoor, letterlijk! Een paar dames en een kniesukkelaar hielden de zaak al gauw voor bekeken en zouden ons warm en droog opwachten in de bus. Er zijn ook verstandige mensen bij de Koperen Passer!
Scène 1:
Om de kontjes droog te houden, werd er nogal wat afgefrot en geïmproviseerd! Nu ja, ’t was dan ook niet niks: 4 km heen, bergop, in de striemende regen, de ene hand krampachtig geklemd om een weerbarstige paraplu, de andere rond het “stuur” en dan nog ‘ne profiteur moeten meezeulen: sommigen hadden zichzelf daardoor danig overschat, anderen bleven ademhappend koppig volhouden tot de bittere eindmeet. Maar eerlijk is eerlijk: het was een hele krachttoer om niet aan het zware noodweer, krampen of ademnood ten onder te gaan en zij die het haalden, verdienen ons aller lof, diepe eerbied en eeuwigdurende bewondering!
Scène 2:
Pauze daar in dat kleine cafeetje aan de eindstreep: een verademing: droog, warm en een opkikkertje op kaskosten! De mededeling dat er nog 3 km verder zou gefietst worden en daarna pas teruggekeerd naar de veilige bus, deed sommigen wit rond de neus uitslaan, een idee dat dan ook wijselijk werd afgeblazen. Een zekere E. zat ondertussen maar te stoefen dat zijn broek zo vlug opgedroogd was omdat hijzelf zo’n warmte uitstraalde, wat volgens een paar ter zake zeer competente dames eerder aan de aard van de stof te danken was dan aan de lichamelijke eigenschappen van de eigenaar! Toen een aanwezige dame ook nog verzocht werd handtastelijk de feiten vast te stellen, greep het bestuur wijselijk in! Aandoenlijk was het ook om te zien hoe G.B. zat te genieten van de plaatselijke poes. Of was het omgekeerd? Jammer voor beiden, maar aan alle leute komt onverbiddelijk ook een eind, dus…
Scène 3:
Zij die met groot lawijt aangekondigd hadden, dat zij wel de terugtocht zouden biken, hadden het sluw bekeken, want het ging nu immers gestaag bergaf! Enkele snoodaards waagden zelfs een bikesprintje! Noch de aan de kant zieltogende en van de sporen getuimelde bikes, noch de herhaalde waarschuwingsborden dat er niet mocht gebikebotst worden, konden hen tot enige gezapigheid bewegen! De adrenaline spoot van onder de wielen! Of was het hemelwater? Zo werd de terugtocht, nochtans ook maar 4 km, in een nieuwe, nooit meer te evenaren recordtijd afgelegd!
Scène 4:
De aankomst is hilarisch! Bijna iedereen kleddernat; een genaamde P.B. leek zelfs meer op een verzopen poedel dan op een waardig lid van onze Passer! Snel dus naar drogere oorden, zijnde de bus met daarin glunderende, maar kompassieloze achterblijvers!
Tweede bedrijf: Bij de karakollekes!
Benodigdheden:
Karakollekes
Veel karakollekes
Héél véél karakollekes
Iemand die heel veel van karakollekes afweet, een gids dus
Eindelijk droog en warm binnen met de lekkere geur van warm eten! Heerlijke beestjes toch, die karakollekes! Heerlijk ook de gids: ervaren, wijs en met een goed gevoel voor humor, wat haar met al dat aanwezige mansvolk, in combinatie met het soms vreemde slakkengedrag, zeer van pas kwam!
Sinds 1988 is dit familiebedrijf gevestigd in het oude spoorwegstation van Warnant: waar vroeger de zaal met loketten was, is nu het speelterrein van honderdduizenden kleine slakken, de wachtzaal werd expositieruimte en op de aangrenzende terreinen lopen de diertjes waarempel “school” in kleuterklassen, lagere en middelbare scholen om te eindigen aan de “universiteit”!
We maakten kennis met aanschaf, kweek, voortplanting (hun ietwat vreemde, maar urenlange vrijpartijen deed sommigen wellicht dromen van onvervulde wensen en vergeefs gekoesterde verwachtingen!), productie en verwerking van dit sympathieke diertje. Traag en onverstoorbaar doen zij -de slakken- in duizelingwekkende aantallen wat van hen verwacht wordt: in alle stilte groeien van baby-slakjes-in-broze-schelpjes tot prachtexemplaren, om uiteindelijk, waardig en eervol, geofferd te worden aan zoveel lekkerbekken overal ter wereld, waaronder ook al die rare bourgondiërs die nu met glinsteroogjes naar hen zaten te lonken!
Na een leven in serres en openluchtparken, in winter- en zomerverblijven, komen deze “Helix aspera maxima” (zo luidt hun officiële naam) terecht in een zeer gevarieerd assortiment bereidingen, vacuüm verpakt of in bokalen, voorgekookt met of zonder diverse sausen en in de meest verrassende combinaties: pot-au-feu de petits-gris, slakkenpaté met caracole-bier, les perles de gris -een slakkenkaviaar!- of gevulde paddenstoelen. Wij mochten proeven van de “profiterollekes”: minisoesjes opgevuld met slak en lookboter. Lekker? Reken maar!
Eén zaak staat wel vast: na dit bezoek verbinden wij, leden van de Koperen Passer,ons ertoe de naam van deze sympathieke diertjes met eerbied uit te spreken en hen met al het nodige respect te behandelen! En dat wij Passers zijn met het hart op de juiste plaats, bewees het succes van het bedrijfswinkeltje nadien!
Pauze
Tijdens de pauze werd, gelet op de al geleverde inspanningen, in “Saint Joseph” voor enig versterkend voedsel gezorgd. De meesten hadden zich, zoals aangekondigd, voorbereid op een paar boterhammen met kaas van een plaatselijke firma, genoemd naar de nabijgelegen abdij Maredsous, vergezeld van een even plaatselijk nat geproduceerd door de paters (of wat ervan overblijft) van diezelfde nabijgelegen instelling. Aangenaam was de verrassing toen bleek dat dat goedje door de wijze heren van het bestuur vervangen was door gegratineerd witloof met frietjes en een drank naar keuze. Dat de jarigen eerst nog hadden samengezworen om een aperitief te offreren aan het geacht gezelschap, lag helemaal buiten de verwachtingen! Maar ’t was wel mooi meegenomen! Waarvoor onze oprechte dank en waardering, heren-jarigen: Herman, Etienne, Victor en Fredje!
Gelet op de al ruime achterstand op de voorziene speelduur, ging alras de gong voor het derde bedrijf.
Derde Caracolebedrijf: Caracole olé!
Benodigdheden:
Een brouwerij
Een zeer toepasselijke naam: “Caracole” dus
Een man die veel over bier en brouwen weet: een gids dus
Een publiek dat wel een pintje lust: Koperen Passers dus
Nu het buiten eindelijk droog werd, zochten wij toch weer de “nattigheid” op! Rare gasten zijn wij!
Op een boogscheut van Dinant, in Falmignoul, worden wij in “Brasserie Caracole” verwelkomd door Philippe, onze gids. Nadat hij ons trapje na trapje naar boven heeft geloodst, neemt hij met een paar “assistenten” plaats op zijn “spreekgestoelte”, zijnde een omgekeerde bierkrat! Vandaar, af en toe neerdalend van zijn troon om ergens wat illustratiemateriaal op te diepen, vertelt hij in een aandoenlijk “Franderlands”, waaraan onze nationale premier gerust een puntje kan zuigen (sorry voor mogelijk verkeerd interpreteerbaar of aanstootgevend woordgebruik), over “zijn” brouwerij.
Dit pand herbergde sinds 1766 de brouwerij Mousseux. Na een gedeeltelijke verwoesting door het instorten van een schoorsteen in 1939, werd zij in 1941 doorverkocht aan bierbrouwer Lamotte, tot deze in 1971 de deuren sloot. Toen François Tonglet en Jean-Pierre Debras in 1992 er naar de oude filterkuip kwamen kijken, bleek deze te groot voor hun eigen brouwerijtje dat ze in 1990 opgericht hadden in Namen. Toen ze ontdekten dat het hele pand te koop stond, verhuisden ze maar meteen alles naar de huidige locatie en vanaf 1994 is de brouwerij hier weer actief.
De naam Caracole komt van de spotnaam die de inwoners van het nabijgelegen Namen dragen, namelijk slak of trage slak. Het grootste deel van het oude etablissement, dat uit de 18de eeuw stamt, behoort tot de brouwinrichting en is deels ook ingericht als museum en proeflokaal. Er staan en hangen overal nog spullen uit de vroegere brouwerij, zodat men eerder de indruk krijgt zich in een museum te bevinden.
Als je binnenkomt, duiken achter de enorme handbewogen mengkuip zwartgeblakerde muren op -er wordt hier nog, van in de vroege ochtend al, met hout gestookt, de laatste in Europa!- met daarboven de koperen warmwater- en kookketels. Oogt het hier allemaal wat primitief en slordig, in de nabije brouwzaal pronken blinkende tanks van verschillende formaten waarin het gekookte en afgekoelde wort via een rudimentair buizensysteem vanuit de kookzaal wordt aangevoerd om er tot bier te vergisten en nadien te lageren. Verderop volgt dan de bottellijn, alweer, zoals al de overige activiteiten, handbediend en dus zeer arbeidsintensief!
Een houten deur bracht ons dan van de brouwzaal naar een ruime schuur: het degustatielokaal (klinkt sjieker dan het was!). Philippe is er op een diefje gauw een grote gietijzeren potkachel uit jezukestijd gaan aansteken om de ruimte en een paar kouwelijke dames een beetje op te warmen! We mochten proeven van de vier soorten bier die hier gebrouwen worden. Sommigen doen dat met ware kennersblik, neusgesnuif en lippengesmak, anderen doen plechtig alsof!
De Troublette is een witbier, beetje zurig van smaak en met een alcoholpercentage van 5,5 %, de blonde Saxo en de amberkleurige Caracole meten elk 7,5 % en de bruine Nostradamus 9,5 % alc. Deze laatste smaakt wat veel naar zoethout, terwijl de Saxo -gedoopt naar Adolf Sax- duidelijk de voorkeur van de kenners wegdroeg. De niet-kenners knikten ijverig mee!
Bij het ontkurken van de 750 ml-flessen -hun kleinere broertjes droegen simpele kroonkurkjes- mochten Herman en Pierre assisteren en proberen de kurk tot tegen de pannen te vlammen! Bij Herman lukte het meteen, maar Pierre moest wachten tot Nostradamus aan de beurt was eer de kurk onder luid gejuich tegen het plafond knalde. Zou de leeftijd?...
Einde
De “Brasserie Caracole”: een plek met een unieke sfeer, waar de tijd al jaren lang bleef stilstaan! Gezellig was het er wel, maar voor ons was de tijd ook hier onverbiddelijk en met een treiterend streepje zon door de ruiten van de bus geraken we zonder problemen waar we vanmorgen vertrokken.
Einde van alweer een memorabele dag!
Pierre |
