Koperen Passer Tienen

Club V-9

Dineren en quizzen 2016 - Arenberg

Verslag quiz-diner (juni 2016)

Prachtige omgeving, schitterend gezelschap, veelbelovend menu: the perfect day?

En zo geschiedde!!!

Restaurant Arenberg: een vaste waarde in de wijde omgeving en daarbuiten! Gelegen in een hectaren groot domein midden in een groene oase aan het Egenhovenbos: de Hertog van Arenberg wist zijn plekje wel te kiezen en dat hij daar meesterkok, Lieven Demeestere, wat graag als tijdgenoot zou hebben gehad: daar kan je donder op zeggen!!! Jammer dat het weer het niet toeliet om op het terras te aperitieven. Maar ja, een mens wil niet veel, maar toch liever alles!

Het gezelschap dan: met 40 hadden ze hun jawoord gegeven en allemaal stonden ze daar, ondanks de treiterige plensbuien, te blinken dat het een lieve lust was; behalve Paul dan die om “technische” redenen op he laatste ogenblik forfait moest geven, en Remy bijna die dankzij een perfect getimede GPS uiteindelijk toch nog tijdig kwam binnenwaaien! Sommigen (de meesten eigenlijk) blonken nog harder dan anderen, omdat ze hun partners hadden kunnen overtuigen, God weet met welke dure eden, om toch maar deel te nemen. En die letten er natuurlijk scherp op dat alles netjes in de plooi en op zijn plaats zat…

Dat bonte gezelschap werd door Iris, de vrouw des huizes, vakkundig opgevangen en naar drogere oorden geleid, waar een edeler vocht,luisterend naar een naam vol sprankelende beloften, “Chardonnay Meerdael Rosé Brut”, de blijdschap van het weerzien en het genoegen van de verwachting nog de hoogte in dreef. Keurig in het zwart uitgedoste obers laveerden behendig doorheen de drukte om de verfijnde hapjes veilig aan de man/vrouw te brengen. Tussendoor werd er bij het weerzien duchtig gekust,geknuffeld, gelachen, gebabbeld en… genoten natuurlijk.“’t Zijn vrienden die drinken bij glazen die klinken…”: een belachelijk oeroud cliché, ik weet het, maar zó was het, en zó was het goed!

Wat volgde was een veelbelovend menu, zeg dat wel! Om Jean, en ons, een beetje te plagen had Iris de inhoud ervan slechts een paar dagen voordien willen prijsgeven! Op de keurig gedresseerde tafels (beetje jammer dat bij de schikking ervan ééntje wat in de afzondering verzeilde) lieten de menukaarten, verzorgd door het restaurant en met het logo van onze Koperen Passer, het allerbeste vermoeden. In perfecte slagorde verschenen de Brabantse asperges met zacht gemarineerde Bio-zalm en frisse kruidenvinaigrette, gevolgd door lamsrug van de grill met op zeezout gekonfijte wortelen, gebakken asperges, courgette, crème van doperwtjes en artisjok en gesouffleerde aardappelen, persoonlijk door de bazin gedrapeerd met een lamsjus van verse tijm en zwarte look. Eventuele gaatjes werden daarna nog vakkundig opgevuld met een creatie van citroencrème met Belgische aardbeien, gedroogde en gebrande meringue en ijspraline van kalamansi, sorbet van basilicum en limoen. Hoe die mannen in de keuken dat allemaal in mekaar gedraaid krijgen, is mij een levensgroot raadsel! Zonder haperen zorgden de “zwarte mannetjes” (zelfs hun handschoen waarmee ze de verwarmde schotels opdienden was zwart!) voor een perfecte bediening: keurig op tijd voor iedereen en met de nodige égards! De mokka met zoetjes, de witte Gascogne van het “Domaine de Pellehaut” (2015), de rode Bordeaux van het “Château Prieuré Sainte Anne” (2013)…: het klonk niet alleen veelbelovend, het wàs het ook!... Zal het iemand verbazen dat de stemming gradueel alsmaar de hoogte in ging?

Tussendoor had onze Fons iedereen gelukkig gemaakt met zijn overtuigend verhaal -mèt bewijslast!- dat er nog een plusje in de clubkas zat dank zij zijn vastberaden en inzichtrijk beheer. Ook het nieuwe programma, door het bestuur voor het ganse komende werkjaar in elkaar gezwoegd, kon ieders bekoring afdwingen. En toen tijdens de “zoetjes” Jean met zijn in verre regionen beroemde quiz op de proppen kwam, gingen nieuwsgierigheid en spanning met sprongen de hoogte in. Wat zou het deze keer weer zijn? Wie zou zich nu voor een gans jaar tot slimste passer kunnen kronen? Zou de hoofdprijs (al was er maar één!) weer een verleidelijke magnum zijn? Of hadden ze bij het bestuur deze keer iets anders kunnen verzinnen? Zou de winnaar alweer die sakkerse Yves zijn, of zou Guy nog eens uit zijn sloffen schieten? Spanning, spanning, spanning…

De balpennen werden uit de “saccochen” getoverd, de potloden geslepen en de verrassing viel uit de lucht toen de wie-ben-ik-bladen, dan nog wel dubbelzijdig gevuld met bekende en minder bekende koppen, de ronde deden! De ene “oeioei” rolde over de andere “amai” naar een, weliswaar gedempte, “miljaar”!!! Sommigen aarzelden om eraan te beginnen, anderen stortten zich verwoed op al die koppen, één enkele “snoodaard” (om Herman niet te noemen) haalde prompt zijn i-phone-dinges erbij: “Niet verboden!” wist hij slim zijn gelijk te halen! Jean glunderde: onder het mom van hier en daar een handje te helpen constateerde hij hoe er her en der wanhopig gezucht werd, heimelijk of openlijk gespiekt, driftig ingevuld of heftig gediscussieerd. Ik hoorde er eentje ten einde raad mompelen: “Waar haalt hij het in godsnaam toch vandaan?” Toen iedereen ruim de tijd had gekregen om dat grijze goedje in zijn bovenkamer te pijnigen en ondersteboven te keren en de jury vaststelde dat alle verder zoekwerk toch maar tot nog meer twijfels en nog meer ellende zou leiden, werden de kopijen zorgvuldig gefileerd en van alle ballast ontdaan. En wat bleek? Met zijn drieën - Jan, Victor en Jacques - waren ze er warempel in geslaagd om 27 vande 35 koppen van hun juiste identiteit te voorzien. Gewaardeerd applaus was hun deel. Maar er moest een winnaar zijn, want de clubkas kon zich maar één prijs veroorloven! Dus werden ze alle drie op het schavotje geroepen en vuurde Jean enkele gemene schiftingsvragen op hen af. Dat een “fillette” behalve “une petite fille” ook een halve fles (wijn bvb.) betekent, wist geen van de drie, ook de rest van de zaal trouwens niet! En dus mochten ze alledrie blijven zitten! Dan maar naar de hoogte van een volleybalnet gegokt. Viktor viste ver onder het net en viel af. Voor de hoogte van een tennisnet - Jan en Jacques mochten er ook in centimeters in plaats van voeten met hun pet naar gooien - zat Jan het dichtst in de buurt van de 91 cm (= 3 feet in het midden gemeten) en kreeg van zijn schoonzus Irène de kussen en de boekenbon van 50 € aangeboden. Alleen de laatste mocht hij mee naar huis nemen, de andere twee niet!

Al bij al werd er nog behoorlijk gescoord: behalve de drie koplopers werd er door het gros van het peloton (16 stuks) 26 of 25 keer juist gegokt, wat toch wel iets zegt over de geestelijke rijpheid van onze passers! Wie trouwens zijn persoonlijk resultaat wil kennen, kan altijd een schriftelijke aanvraag indienen bij het secretariaat: het wordt je graag per kerende en volledig gratis thuis bezorgd! Dat er nog duchtig en driftig nagepalaverd werd over deze toch wel originele quiz (bedankt Jean!), kan je zo wel raden!!!

Maar je kent die mooie liedjes: ze duren nooit lang! Vier uur was eigenlijk wat vroeg om naar huis te moeten: toch een minpuntje in de hele organisatie! Niemand wilde blijkbaar al vertrekken, maar Iris bleef onverbiddelijk: alles moest klaargemaakt worden voor de avondsessie. Toen ik daarop verontschuldigend naar haar keek omdat ik die bonte bende maar niet buiten kreeg, lachte zij eens vol begrip, want ook zij besefte dat het goed was geweest…En wij dus ook!

Zo dan: gegroet allemaal, bedankt allemaal, tot ziens allemaal: het aftellen naar september kan bij deze beginnen!

Pierre