Koperen Passer Tienen

Club V-9

HOOGDAG IN KELSBEKERHOF

Scenario van een geslaagde seizoensafsluiter (vrijdag 16 juni 2017)

De Intro

Vrijdag 16 juni: 40 gelukkige gezichten, compleet met toebehoren en alles erop en eraan. Monden die openvallen van verwondering, verbazing, verrassing! “Man, man, wat een locatie!” zuchtte er iemand. Een voorzitter zou voor minder stralen van tevredenheid! Wat onze Jean dan ook deed!

De Ontvangst

De nochtans ruime parking  van het Kelsbekerhof raakte algauw goed gevuld. Enkelen moesten er wel een ommetje voor maken (wegenwerken in België drijven tegenwoordig elke GPS bijna tot wanhoop!), eentje die het dichtst in de buurt woonde (we zullen hem maar Jacques noemen!) arriveerde bijna als laatste, en nog een andere moest ei zo na door onvoorziene hondenperikelen de hele zaak nog afblazen! Maar uiteindelijk konden ze alle 40 toch nog ruim op tijd voor de “Start to drink” door Anne, onze stralende gastvrouw, hoogst persoonlijk verwelkomd worden.

De Receptie

Terwijl de laatste koppeltjes dus nog tijdig binnendruppelden, nipten de meesten al aan hun zoveelste glaasje bubbels of watertje (’t moest toch ongeveer dezelfde kleur hebben, nietwaar Alfredo!), regelmatig en royaal aangevuld door uiterst vriendelijke bediening. En terwijl de verfijnde hapjes ( koude en warme) hun entree niet hadden gemist, was het moment gekomen voor de inmiddels traditioneel geworden “huldiging” van de jarigen, deze keer ook voor de maanden juli en augustus wegens gebrek aan activiteiten in die periode. Met een kort kwisje moesten de “gelukzaligen” opgespoord worden en het lukte vrij aardig om Raymond (juni), voorzitter Jean en Guy (beiden augustus) uit de kalender op te vissen. Alleen die “tennissende jonge Romeinse krijger” was wat weerbarstig, maar toen de “vrij monotone kale vlakte” ter hulp schoot, dook Guy op uit de Oude Romeinse Baan in Vissenaken! Het traditionele huldelied “Lang zullen ze…”  werd vanaf nu officieel omgedoopt tot “Lang zullen ze leven bij de passerkens!” en door het aanwezige heir uit volle borst(en) meegezongen! Nadat alles ontdekt, gedronken en gegeten was, mochten we van Anne overgaan tot de volgende act.

De Hoofdmoot

Eens de voeten onder de keurig gedekte tafels geschoven waren en iedereen zijn stekje in zijn favoriete gezelschap had gevonden, kon het festijn beginnen, want terwijl wij lekker stonden te “bubbelen”, had chef Geert niet stilgezeten bij  zijn potten en pannen!

“Sint-Jacobsvruchten met fijne groenten” verraadde de speciaal voor Koperen Passer gedrukte menukaart op de tafels. Met zijn drieën (daarvan krijg je er in een normaal restaurant ééntje, hooguit twee, smakte iemand), heerlijk zacht gebakken, “drijvend” op een bedje van verfijnde groentjes en voorzichtig toegedekt met een toefje sojascheutjes (dacht ik!). Links vergezelde een bundeltje groene asperges gewikkeld in een krokant gebakken jasje de nootjes, terwijl rechts een knalrood rivierkreeftje nauwgezet toekeek op dit toch wel echt verfijnd gezelschap! En of het lekker was ook? “Voor mijn part mogen ze al de rest houden, als ik hiervan maar een tweede portie krijg!” zuchtte een dame in mijn buurt.

Nog lang voor de soep verscheen, hadden de knapperige broodjes met bijhorende echte boter hun entree op de tafels niet gemist. Toen die (soep) door keurig gehandschoende zwart-witte dienaars en “la patronne” in hoogsteigen persoon aangedragen werd, bleek die (soep) zo lekker, dat vele broodjes in vrede konden rusten! Romig was ze (die soep) en de stukjes groene asperges die erin ronddreven, waren perfect beetgaar gestoomd! Wie trek had in nog een tweede beurt, werd ruim bevoorraad! Klasse!!!

En dan het zwaar geschut! Iedereen had vooraf zijn keuze gemaakt tussen kabeljauw of parelhoen: 21-19 was de stand. Wie voor vis ging, kreeg een flinke moot kabeljauw te verwerken. “Met feestgarnituren” voorspelde het menu (let op het meervoud!). Het hele geval lag ingebed op een kruidensausje waarin kleine garnaaltjes trachtten aan hun lot te ontkomen, een eenzaam kerstomaatje voor wat kleur zorgde, samen met enkele paars-rode scheutjes van rode biet. Aan de rand van het bord probeerden een toefje puree, enkele gestoomde krieltjes en een paar krokante kroketjes te beletten dat de vis er toch nog vandoor zou gaan! Een gespieste scampi deed stoer zijn best om hen daarbij behulpzaam te zijn!

Wie voor het vogelwerk gekozen had, zag een ferm stuk parelhoen zijn opwachting maken, perfect gebakken met een licht harnaskorstje. Een zacht mosterdsausje vergezelde een licht gebruind stronkje witloof, kleurige kerstomaatjes, miniboontjes in een corsage van spek, en kroketjes in aparte aanbieding. In het midden troonde nog een flinke toef aardappelgratin. Wie zich na dit toch al rijkelijk maal nog wat dunnetjes voelde, kon in alle rust en zonder te blozen een beroep doen op een tweede rondgang. Die gegadigden verkeerden echter in absolute minderheid!!!

Vergeten we absoluut de wijnen niet! Ik ken er niet veel van (lees maar niks!), maar ik drink ze wel graag; vraag me echter niet naar hun namen! Volgens de echte kenners in het gezelschap ging het om topwijnen, zowel de rode als de witte! En als zij dat durven beweren, wie zijn wij dan om dat te contesteren!!!! Zelfs een ervaren rot als Bruno Vanspauwen zou het niet riskeren…

Het Tussenspel

Tijd nu om al deze heerlijkheden rustig hun gang te laten gaan en daarvoor was de jaarlijkse cijferdans, naar goede  gewoonte met volle zwier  ingezet door ons aller Fons, meer dan welgekomen. Met een verbluffend gemak liet hij de cijfertjes voor onze knipperende ogen dartelen om te eindigen met een onnavolgbare salto: alle rekeningen bleken te kloppen als de spreekwoordelijke bus (op één centje na dan toch!). En zijn grootste verdienste? Het gebeurt allemaal gratis en voor niks, zonder enig graai- of ander werk! Het warme applaus ter waardering van deze zoveelste krachttoer was voor hem de mooiste beloning!

Ook de voorstelling van het programma voor volgend seizoen bracht de aanwezigen  uiteraard  in opperste staat van paraatheid! We gaan het volledige project hier niet opsommen, het wordt gratis aan alle leden thuis gemaild!  In ijltempo dit: Sint-Truiden, Brugge, Tienen, Leuven, Antwerpen, Grimbergen, Maastricht, Namen en Transinne/Bastogne mogen zich de komende maanden in die volgorde aan een tijdelijke bezetting door de Tiense koperen troepenmacht verwachten. Naar goede gewoonte zullen ook nu weer de dames ons enkele keren vergezellen. En of die er ook graag bij zijn, mocht overtuigend blijken uit het feit dat zij zowaar nog een extra beurt wisten te versieren! Nu, het weze hun gegund, de schatjes!!!

Na nog een laatste verzoekje om tijdig de lidgelden (blijft steken op 50 €) en de bijkomende verzekering voor partners-niet-leden van de Zilveren Passer (dit jaar door de afdeling opgetrokken tot 1 €) ten laatste tegen half juli te betalen, kon de eindspurt ingezet worden.

De Finale

“Kelsbekerhof dessert”: wat een presentatie! Om duizelig bij te worden! Zonde om het te “vernietigen”! Wat het allemaal voorstelde? Ik herkende in de middenzone een bolletje roomijs, geflankeerd door aardbei, sinaasappel, kiwi en nog andere lekkere “dinges” in de vorm van kleurrijke minigebakjes. Geen snoep voor lijnende dames! Maar ik ontdekte wel een voorzitter die maar wat graag thuis gaf!!!

Toen de koffie arriveerde, dachten velen: nu zullen we het wel gehad hebben zeker! Tot “Hilde” -zo zullen we haar maar noemen want haar echte naam vergat ik begot te vragen!- zowaar nog met de koekjeskar kwam aanrijden! Wat daar allemaal niet oplag! Van cuberdons ofte echte “neuzekes” tot hemelszacht “maskesvlees”, schattige mini-eclairekes, potjes met wel zes verschillende soorten inhoud, kleurrijk en veel te lekker! Om van het vuisthoge gebak nog maar te zwijgen… Man, man, man… waarom hebben ze toch ooit cholesterol ontdekt?

Zowaar bij al dat lekkers zou een mens nog dat andere orgelpunt vergeten, maar niet onze voorzitter! Op dus naar …

De Grote Quizfinale

Hij had er lang aan gewerkt, maar ze zouden het geweten hebben, zijn Passers, want alleen zij werden tot de ultieme kennisproef toegelaten. Geen gedoe dus met concurrerende partners, evenmin als met stiekem gebruikte iPhones of -pads of meer van dat modernistisch gedoe! Vandaar ook het strakke tempo van de vragenstellerij, soms tot wanhoop van niet al te scherp ingestelde medewerkers bij al te rumoerige entourages! Maar hij zette door, onze Jean, ze moesten maar opletten verdorie! (Ontdekte ik daar nog een restantje beroepsmisvorming???) Zijn wijsheid had hij geëtaleerd achter een gordijn van vragen  gaande van aardrijkskunde (hoofdsteden!), over geschiedenis, oenologie (afsluitkapjes op champagneflessen en het aantal keren dat je een draai moest geven aan het “oogje” (exact zes keer wist hij, want hij had het zelf hoogstpersoonlijk uitgetest!); wiskunde (priemgetallen lieve deugd!) werd ook niet vergeten en nog veel meer van dat fraais… De toekomstige winnaar zou van goeden huize moeten zijn… En die kwam er ook na verbeten en onverbiddelijk correctiewerk van de bestuursjury. Het werd zowaar een herhaling van vorig jaar, want Jan Tweepenninckx  presteerde dit bisnummer en ging voor de tweede keer op rij met de titel van slimste Passer en de daarbijhorende en aan de geleverde inspanning aangepaste hoofd- en enige prijs aan de haal, zijnde een magnumchampagne, door Etienne nog diezelfde morgen in allerijl uit duistere kelders opgediept! Nu moet in alle eerlijkheid opgebiecht worden, dat deze uitslag van uit sommige hoeken een beetje gecontesteerd werd. Woorden als “belangenvermenging” als zijnde de schoonbroer van een bepaald bestuurslid, of “graaicultuur”, of zelfs een voorstel om in de toekomst een handicap in te stellen voor al te slimme personen of samenwerkende vennootschappen staken de kop op, maar die zullen op de eerstvolgende bestuursvergadering zeker aan bod komen en even zeker weer afgedaan als uitingen van lichte jaloezie, naijver, haantjesgedrag en meer van dergelijk minder fraaie ondeugden… Maar alle gekheid op een stokje, in ieder geval gefeliciteerd, Jan, en laat ze maar zagen, wij komen wel helpen drinken… En nodig en passant de eervol geklopte ex aequo’s Jean Charlier en Karel Van Rompaey mee uit ten bewijze dat je een grootmoedig winnaar bent!

Het Slotakkoord

Onmerkbaar maar onverbiddelijk was ondertussen de avondklok ingesteld. Je weet hoe dat gaat: er moeten er een paar wegens dringende redenen vertrekken, enkele anderen volgen, de een al met meer tegenzin dan de ander, want nog een laatste cognacske weet je, maar de vrouwkes trekken meestal toch aan het langste eind, en de trein is vertrokken! Niet echter vooraleer chef-kok Geert en zijn lieftallige Anne “op het matje” werden geroepen om met een meer dan verdiend proficiat, een oprecht dankjewel en een warm applaus bedeeld te worden.
Want wat hadden zij ons beloofd?

“Hier in Kelsbekerhof zorgen we ervoor dat de puntjes op de i komen te staan en dat dit feest een onvergetelijk feest zal zijn.”

Hadden ze gelijk of hadden ze gelijk? Aan jullie enthousiaste reacties te oordelen laat het antwoord geen de minste twijfel! Iedereen content naar huis dus, wij van het bestuur met in het achterhoofd die voorzichtige vraag van heel wat Passers: “Waarom zouden we hier volgend jaar niet terugkomen?” Als dat geen statement is…

Zolang hopen we echter niet te moeten wachten om elkaar terug te zien! Geniet ondertussen van de komende tijd, zij het dan zonder “passerijen”, en tot in de nazomer!

Pierre