Koperen Passer Tienen

Club V-9

Trudonialia, snotgurgsaus, de Hel van Stayen en zijn kanaries

Sint-Truiden, sept. 2017

Door de wind, door de regen en over de Spaansche Brug doken wij, ‘de zingende passers’, de koffie in - ons aangeboden door één van brasseries die Sint-Truiden rijk is. Onze Raad van Vier had de grappigste en luidruchtigste stadsgids ingehuurd. Deze in het theater geschoolde, vrolijke en gehistoriceerde potsenmaker begon ons dadelijk een lang verhaal te vertellen over een lijn die dwars door onze voeten liep en waar koningin Mathilde later die dag ook nog over zou kuieren. Een verhaal van Luiks bisdom waar geen Laurettelijn in zat. Ik weet nu ook dat ik mijn huis nooit meer zal verven: ik zal het kaleien met ossenbloed en historicerend verbouwen met blauwe steen zonder mortel. Wat weg is is weg en wat nieuw is moet nieuw zijn. Mijn tuinhuisje zal gelijken op het Wit Huis van Tienen.
Wij zagen daar ook een afgebrande abdij met een mijnschachtachtige klimtoren waar we niet opkropen (remember C-Mine!). Op het binnenplein scharrelde een bonte haan rond met twee witte kippen. Die waren van Mechelen en niet van Luik (denk aan de trap van de abdij) en van de eenentwintigste generatie.

In de schitterende academie herleefde heel even de Toon Hermans in onze gids vol glans en vol luister en akoestisch perfect. Iedereen luisterde aandachtig als leek het een prijsuitreiking in aanwezigheid van de wulpse meid van de kapelaan. En ja hij legde de bal neer!
In de abdij leerden we veel over schuin gezaagd hout, Hongaarse eik, de bedjes van Duitse soldaten, historicerend restaureren, de diepzinnige eiken kast van de abt en wat je op en met een trap allemaal mag doen. “En neen dat was Snieklaas niet die daar stond, maar een schijnheilige buurman met een mijter op en acht druppels om zich heen”

De vochtige regen joeg ons de ingekorte kerk in waar iedereen meer bewondering bleek te hebben voor de derrières van de dames restauratrices dan voor het globale en mysterieuze twintigjarige restauratieresultaat van de kerk. Wij daarentegen doken nog even gewoon gezellig de schatkelder in onder sacristie. Toen bleek toch zeker wel daar en wel vlak in de buurt Tommeke Tommeke toch Bonen de avond voordien een van zijn eigen “Roberta’s pastabar” geopend te hebben.

Nadat we de grappige gids - ik noemde hem Pinochio - hadden uitgewuifd werden wij getransporteerd naar de “Hel van Stayen”. Altijd heb ik gedacht dat die hel met het voetbal te maken had. Nu weet ik dat dat ook te maken heeft met de bediening en het menuutje in de daaraan gelinkte ‘brasserie’.

In een ad-hoc-werkgroep die in mijn gedeelte van de tafel spontaan net als een pop-up aan het werk ging, werd o.a. smakkend geopperd dat Kir echt een slecht aperitief kan zijn. Punt twee was dat soep niet verplicht is voor senioren als voorgerecht vanwege Maggy De Block. Andere lekkerder keuzes zijn zeker mogelijk (zie vroeger).

Iedereen weet nu dat Chaudfontaine een ander soort water is uit de buurt van Spa. De snotgurgsaus en die stokvis was van honger al op toen bleek dat Christus op aandringen van zijn moeder toch wat van dat water in wijn had moeten veranderen. Als troostprijs werd ons dan nog de obligate “witte madam” voorgeschoven. (Zie Suske en Wiske - de andere versie)

Het comité stelt voor dat de hoofdverantwoordelijke catering van ons clubje voortaan een tandje bij steekt. Moest dat resulteren in een licht prijsverhoging (5 à 15 euro) dan kan dat geen bezwaar zijn. Voor velen van onze voortdurend naar cultuur smachtende leden is de lunch van de dag een ‘essentieel’ onderdeel van de uitstap… Wining and dining is allways in a gentlemen’s mind.

Het aansluitend bezoek aan de nieuwe kunstgrasmat en het aanpalende sportcomplex bleek boeiend - het gras is groen en de bal rond - maar toch heeft niemand de kanaries gezien. Blauw-Geel wordt Kampioen!

Misschien zeggen ze nu in Sint-Truiden: “Die goat het onder zin klitse krijge!” Wel dan zeg ik: ”As tant Jaqueline een moustache had dan was het noenk Etienne!”

Ludo