Koperen Passer Tienen

Club V-9

VAN DE SCHAAPSTAL DE RUIMTE IN

Verslag vrijdag 17 mei 2019

07.45 uur
Chauffeur Mark van de Olympia flink op tijd, onze 22 deelnemers ook, op een paar exemplaren na, en dus konden we onder een grauwe hemel met nauwelijks enige vertraging de weg op. Omleiding in Jodoigne stuurde ons even de verkeerde kant op, wat dan weer wèl voor de nodige achterstand op het voorziene reisschema zorgde. Gelukkig ging het daarna ‘verbazend goed vooruit’ zodat we onze voormiddaggastheer Peter De Cock en zijn schaapjes niet al te lang moesten laten wachten. De regen had er ondertussen de brui aan gegeven en dus konden we droogvoets landen in de echte “boerenstebuiten” van Acremont, een onooglijk aanhangsel van de gemeente Bertrix, met de “Bergeried’Acremont”[1] van Barbara en Peter De Cock, herder en kaasmeester, voor ons voor even het centrum van de wereld! Met dank ook het dringend verzoek van Sabrina van de Toeristische Dienst om vooral afrit 24 niet te missen!

10.20 uur
Na een bijzonder hartelijke begroeting tussen enerzijds onze Freddy en “zijn” ezel [6] (het leek wel een verdacht  hartelijk weerzien!) en anderzijds door Peter, dropte deze laatste ons zonder veel poespas rechtstreeks in de schaapstal tussen het hooi en de tientallen bewoners[2]. De ontvangst daar was letterlijk en met zekerheid een unicum in de annalen van onze Koperen Passer: die van een oorverdovend, onvervalst en zeker onvergetelijk schapenkoor met daarin alle toonaarden van bas, over bariton tot sopraan! Compleet hilarisch werd het toen een paar sloeber-Passers een toch wel sprekende gelijkenis meenden te ontdekken tussen de naam van één onzer getrouwen en het kakofonisch schapengeblaat! Van één iets zijn wij intussen wel heilig overtuigd: als backing vocals voor een Koningin Elisabethwedstrijd komt deze meute alvast niet in aanmerking! Toen ik achteraf aan Peter vroeg waarom die ene helft met het kaalgeschoren schapengezelschap zoveel kabaal maakte en de andere helft met hun nog wollige collega’s [9] niet, was zijn laconieke antwoord: “Die verwachten momenteel nog iets meer dan een bussel hooi of een hoop luzerne!” Voor de insiders: “Albert” was toen nog niet langs geweest!!!

Toen dan eindelijk de rust was weergekeerd, kreeg ook Peter het woord en wachtte ons een andere waterval van verhalen en anekdotes over zijn levensverhaal en dat vanzijn Barbara[11]. Om daar een beetje lijn in te krijgen en geen stommiteiten te vertellen, mocht ik zijn verhaal van het internet plukken[8 en 10].

Wie zijn we?
Wij zijn Barbara en Peter[16], één van de weinige melkschapenhouders in België. Wij hebben een kudde Belgische melkschapen die hier dagelijks voor een flinke hoeveelheid verse  melk zorgt. Deze melk wordt allemaal op de boerderij verwerkt tot yoghurt, ijs, kaas, enz. Alles wat we produceren wordt door onszelf verkocht op de boerderij[7] en op de markt . Onze kudde bestaat enkel uit Belgische melkschapen, een met uitsterven bedreigde inheemse diersoort. Er zijn nog slechts een duizendtal van deze schapen in leven in België.
Onze boerderij bevindt zich in de provincie Luxemburg, in Acremont, een deelgemeente van Bertrix, op het hoogplateau van de Lesse. De gebouwen hier herbergden ooit een honderdvijftigtal koeien en stonden dan eventjes leeg tot Peter ze in 1999 kocht. Na zijn opleidingen mechanica aan het Damiaaninstituut in Aarschot en graduaat landbouw aan het Hoger Instituut der Kempen te Geel, hield Peter het nog niet voor bekeken. Hij die geen boerenzoon was, maar toch wilde boeren, was er van overtuigd dat hij meteen een rendabele boerderij moest hebben om te kunnen overleven. Melkverwerking op de boerderij leek hem wel wat. Na een tiental jaren in de zomervakanties bij Zwitserse boeren te hebben gewerkt, besliste hij in het Zwitserse Moudon, in de “Eclole de Fromagerie et d’Industrie Laitière” zijn diploma van Kaasmeester te behalen.
Met twee diploma’s op zak, miste hij nu enkel nog wat ervaring in de verkoop. Zo kwam hij terecht als verkoper in een kaaswinkel. Daar rijpt het idee om niet met koeien of geiten, maar wel met schapen een boerderij op te starten. In het assortiment schapenkazen dat in de toonbank lag, was amper een Belgische kaas. Een gat in de markt! De eerste schapen graasden op de Werchterse festivalweide al voor ze in 1999 naar Acremont verhuisden.
De kudde groeide intussen tot meer dan 250 schapen. Peter werkt ook niet meer alleen. Zijn vader is aangeworven als enthousiaste verkoper op de markten en zijn vrouw Barbara werkt ook fulltime op de boerderij . De kindjes genieten volop  van de ruimte, spelen graag in het hooi en zijn dol op de blaatconcerto’s van de schapen. Onze boerderij is niet zomaar een boerderij. We hebben er ons winkeltje, ontvangen groepen[13], organiseren cursussen wolspinnen, zetten af en toe speciale activiteiten op touw zoals bijvoorbeeld concerten op de bergerie, geven cursus in kaas maken. Bij zomerse temperaturen verandert onze degustatiezaal in een waar ijssalon, op koude dagen geurt het hier vaak naar een heerlijke schapenkaasraclette. Verjaardagsfeestjes, jubilea, familiereünies, vergaderingen: onze schapen zijn het allemaal gewoon en wachten er op ook u hier te mogen verwelkomen.”

We vernamen ook dat Peter contacten en bezoekers heeft uit zowat overal ter wereld [17], ook in onze eigen regio met graan- en voedselleveranciers, o.m. in Hoegaarden en Bekkevoort; dat hij bijzonder trots is op zijn blauwschimmelkaas “Bleu de Scailton”, gerijpt in een leisteengroeve in Bertrix, waarmee hij trouwens op een internationaal concours in Frankrijk een bronzen medaille wegkaapte vóór de Franse Rocquefort (!) [15]; dat zijn laatste nieuwe kaas “L’Oeillet du Château” [5 en 12] op basis van een middeleeuws recept, resultaat van jaren werk en opzoekingen, nu gedurende maanden te rijpen ligt in de kelders van het kasteel van Bouillon; dat zijn schapen uitsluitend een natuurlijk dieet voorgeschoteld krijgen: luzerne, raaigras en witte klaver, afwisselend aangevuld met gras, lijnzaad en spelt; dat hij om zelf voor al dat voedsel te kunnen zorgen voortdurend op zoek is naar nieuwe landbouwgronden: thans beschikt hij over een oppervlakte van ongeveer 16 ha die hij weldra hoopt uit te breiden met nog eens vijf ha dank zij het via een vorm van crowdfunding zelf opgestarte project “Terre-en-vue”; dat het in Vlaanderen onmogelijk wordt gemaakt om dergelijke projecten op te starten of ermee te werken; dat hij mee zorg draagt voor de opleiding van collega-boeren om hun zo nieuwe toekomstmogelijkheden te bieden; dat je naast tal van zuivelproducten, harde en zachte kazen, ijs en zelfs zeep, ook gerookte schapenworst of inlands melklam of een pittig stukje schapenvlees kan bestellen; doe daar nog spin- en weefdemonstraties of -lessen bij en het runnen van een vakantiewoning voor 8 personen, dan moet je ons niet vragen waarmee Peter en zijn Barbara hun dagen vullen!

Over dat alles en nog veel meer wist Peter daar in zijn schaapstal met zoveel enthousiasme te vertellen, dat elk tijdsbesef verloren ging: geen bezoek dus aan de kaasmakerij[4], maar rechtstreeks naar het degustatielokaal waar Barbara 22 bordjes had klaar gezet met enkele kazen en een potje yoghurt. Blijkbaar viel het allemaal erg in de smaak, want Peter had meer dan de handen vol om nadien de kooplustigen op hun wenken te bedienen[3], maar met het onvermijdelijkegevolg dat onze achterstand op het reisschema vlotjes de hoogte inging!!! En Transinne was ook nog een eindje rijden…

12.45 uur
Eindelijk afscheid van Peter en zijn muzikale viervoeters, want in Transinne stonden de tafels al voor ons gedekt. Eerst echter nog een verontschuldigend telefoontje voor onze “retard”, maar Sabrina begreep het allemaal wel…

13.15 uur
Aan tafel dan toch in het Euro Space Center. Bij het aperitief - naar believen een deugddoende Cava of een ander al-dan-niet-geestelijk nat - werden naar goede gewoonte de jarigen van onder het stof gehaald, in dit geval Etienne, Victor en Alfred. Applaus en wensen werden in dank aanvaard! De Italiaanse salade met de onvermijdelijke pasta voorop en gevolgd door de waterzooi met aardappeltjes, waren welgekomen, vooral omdat zij het gewaardeerde gezelschap kregen van een witte of rode Pouzac Viognier uit 2017. Deskundig gebruik makend van al zijn charmes -en dat zijn er nogal wat!- had Etienne als afsluiter bij Sabrina een lekker stukje fruittaart met slagroom weten te versieren. Ik had er nog graag een bolletje ijs bij gehad, maar mijn charmes maakten blijkbaar niet zoveel indruk en wogen duidelijk niet op tegen die van…! Van een koffie mochten we nog in zelfbediening gebruik maken en dan moest het in sneltreinvaart naar de balie van het Space Center, waar ene Jelle Janssens[20 en 26] al een tijdje (wat een eufemisme!) op onze komst stond te wachten.

14.45 uur
“Lift-off” in het Euro Space Center, sinds 1991 een ontdekkingscentrum over de ruimte en de ruimtevaart, uniek in Europa, met duizenden bezoekers uit de hele wereld. Om ook al een beetje in de juiste sfeer te komen, had aan de ingang van het E.S.C. een 13 meter hoge Ariane 4 raket al indruk gemaakt.

Bij de glazen toonkast met echte maansteentjes[21 en 24], wachtte Jelle ons op en trok dan met ons door de verschillende themazalen. Daarin maakten we o.m. kennis met een reconstructie van de werk- en leefomgeving van de astronauten in het ruimteveer van het Europees laboratorium Columbus (niet die van Wim Liebaert dus!) van het Internationaal Ruimtestation (ISS), waarbij hij zijn deskundige uitleg niet spaarde.

Tot onze verbazing ontdekten we dat er heel wat gebruiksvoorwerpen in ons dagelijks leven terugkomen die werden uitgevonden dankzij de ruimtetechnologie: een tandbeugel, voedsel in poedervorm, de airbag, overlevingsdekens, pampers (jawel!)[29], een jeansbroek [30] in een uiterst sterke stof die ook nu nog gebruikt wordt door motorrijders…Dat door al die gewichtloze toestanden simpele “aardse” activiteiten zoals kleine herstellingen uitvoeren[34], eten (astronauten maken er soms een leuk spelletje van!), slapen [35] of gebruik maken van het toilet (verschillend zelfs naargelang zich een  grote of kleine boodschap aandient!)[36] niet zó simpel zijn en maanden, zelfs jaren een doorgedreven  keiharde training vereisen, werd ons al gauw duidelijk!

Bij de passage van het Amerikaanse ruimteveer op ware grootte vielen er wel een paar monden open bij het zien van de “monsterlijke” raketten, de complexiteit van de cockpit en de grootte van de laadruimte.

In de trainingszaal maakten de simulatoren voor de training van de astronauten behoorlijk wat indruk, maar veel enthousiasme om ze ook eens uit te testen was er blijkbaar niet! Zo’n astronautenopleiding vraagt trouwens uren, zelfs jaren training zowel in “normale” als gewichtloze toestand.

Heel wat aandacht  genoot de overal van Frank De Winne[31 en 32] die hij droeg tijdens zijn eerste achtdaagse missie in oktober-november 2002 in het kader van de Odissea-missie, evenals zijn vluchtplan en de notities die hij maakte tijdens zijn vlucht en het verblijf in het ISS. Van mei tot december 2009 zou hij nog een tweede keer in het ruimtestation verblijven, ditmaal onder de codenaam OasISS. Tijdens de laatste drie maanden van deze missie nam hij ook de functie van commandant op zich.

***

Veel te vlug landden we weer bij de uitgang; er stond ook nog een bezoek aan het planetarium geprogrammeerd, maar tijdsdruk noopte ons tot een afgebroken missie en een vervroegde terugkeer naar moeder aarde.

***

Was het een leuke afsluiter van ons negende werkjaar? De voormiddagactiviteit verraste de meesten op een aangename manier; van het bezoek aan het ruimtecentrum had ik zelf meer verwacht. Lag het aan de tijdsdruk, of misschien niet het meest interessante programmaonderdeel gekozen? Laat het ons maar weten als je daarvoor zin hebt, maar schiet niet op de pianist!

Intussen kijken we al reikhalzend uit naar ons afsluitend diner in Kelsbekerhof op 21 juni!

Tot dan!

Pierre