Koperen Passer Tienen

Club V-9

TE GAST IN AULNENHOF

Vrijdag 17 juni 2022

Even kennismaken!

In 657 bouwde Sint-Landelius de abdij van Aulne in een bocht van de Samber in Henegouwen nabij Charleroi.
In 1739 werd de huidige hoeve gebouwd door de familie Defraisne als abdijhoeve. Na vele plunderingen, overnames, restauraties en zelfs de Franse Revolutie groeide deze historische plaats uit tot het gezellige hotel waar Ignace en Petra met hun jarenlange ervaring zorgen voor een familiale sfeer waar gezelligheid en geschiedenis hand in hand gaan. Haar naam dankt de hoeve aan de aanwezigheid van de talrijke elzen in de buurt. (Website Aulnenhof)

Daar, in de Brabander, de meest omvangrijke van de zes beschikbare feestzalen van dit imposante Aulnenhof, waren ze met 53 (een heerlijk record!) om met ons jaarlijks diner dit door covid toch nog eventjes doorspekte seizoen 2021-2022 uit te zwaaien. En of ze er zin in hadden!
Hier wat losse gedachtespinsels ter illustratie!

Een eerste, voor sommigen misschien wat rare kronkel van mij: naar een feest ga je met één van deze twee ingesteldheden: ofwel wordt het een chique bedoening die stijf staat van de étiquette, ofwel wordt het een vriendenonderonsje waarbij de vreugde van het samenzijn en de camaraderie en de spontaneïteit over al het andere primeert. Ik denk dat je met de tweede optie bij de KP aan het juiste adres bent!

Dat bleek al bij de “receptie”! Door het mooie weer had Ignace besloten die buiten staande te houden, op zich een prima idee waar duidelijk ook niemand bezwaar tegen had. Alleen vond blijkbaar iedereen om het weerzien wat intenser te laten verlopen het veel gezelliger bij elkaar te gaan zitten aan een paar lange tafels in de schaduw onder de paraplu’s! Probleem: lichte paniekaanval moeten blussen bij Ignace, want “een receptie wordt toch staande gehouden, en zoveel stoelen waren daar niet voorzien, en hij moest ook nog voor de bediening zorgen, en hij kon toch niet alles tegelijk doen, enz.…” Oplossing? Enkele Passers sleurden dapper een paar stoelen bij, anderen hielden het al staande vol aan enkele eenzame receptietafeltjes en dus… alleman content! Simpel toch?

Het “menu” dan.
Ik spotte links en rechts wat reacties en ontdekte - openlijk althans - geen enkele wanklank! Ik geef daar zelf om organisatorische redenen zoals dat deftig heet geen commentaar bij: « Des goûts et des couleurs, on ne discute pas!» En trouwens: sterren worden hier toch niet uitgereikt en alles hangt af van welke van de twee keuzes hierboven je maakt en de mentaliteit waarmee je naar een feestgebeuren toeleeft! Simpel toch?

De “quiz” dan maar?
Na het zwoegwerk van een paar toevallige juryleden om het kaf van het koren te scheiden, bleek dat het bijna allemaal koren was: 2 tienen en de rest allemaal negen en acht! Zeg nu zelf: toch knappe koppen die Passers van ons! Te gemakkelijke vragen? Komaan, mensen, het gaat hier toch niet om een “Campus Cup” zeker! Veeleer om achteraf mekaar een beetje te kunnen “koeioneren” met de behaalde uitslag! Dat brengt ons dan alweer bij keuze twee hierboven! En dat er dan uiteindelijk ook nog in een “aartsmoeilijke” schiftingsronde moet gestreden worden tussen de twee “tieners” Guy en Patrick, de ietwat “oudere” generatie tegen de bijna eeuwige “jeugd”: dat is toch schitterend! En als ze zich dan beiden tot eigen verrassing kinds gelukkig voelen (de foto van Patrick gaat zeker de kast op!) met een kasvriendelijke beloning - wat bubbels voor de een en een boekenbon voor de ander -, wat wil je dan nog meer? Kiezen voor nummer twee natuurlijk!

Wat zat er nog in de aanbieding?
Het eenzame tel- en cijferwerk van Etienne? Ik had bijna medelijden met hem, maar ik dacht dat ik tijdens de presentatie van zijn zo zorgvuldig voorbereide resultaten, zowel wat het dagdagelijks gecijfer bij de bankverrichtingen als het uiteindelijk financieel jaarverslag, hier en daar, overal dus, stille stemmen hoorde die zeggen wilden: “Jongen laat het, wij vertrouwen je voor de volle honderd procent; vertel ons alleen wat er nog in de kas zit, plus of min, dan weten we hoe ver we de volgende keer kunnen gaan! Al de rest is voor de geschiedenis!” Vertrouwen in de democratie, je moet het tegenwoordig ver gaan zoeken, maar niet zo bij onze Passers! En alweer is de keuze simpel: een dikke vette twee!

Het programma ook nog?
De lectuur daarvan lokt altijd veel belangstelling, gespitste oren en neuzen in dezelfde richting, hier en daar wat gemompel, geen gemopper of wanhopige blikken zo van: wat hebben ze (wij dus!) nu weer bijeengesprokkeld, te nemen of te laten? Neen, neen, neen, dat laatste zeker niet. Het doet het bestuur ontzettend veel plezier dat onze leden steeds meer betrokken raken bij de inhoud van het programma zelf. Voor volgend seizoen konden wij al rekenen op de niet geringe bijdragen van Paul De Bondt en Didier Van Houts en op de valreep kwam ook nog Marc Vanberghem met een heerlijk voorstel aanzetten. Maar voor dat laatste zal je moeten wachten tot onze eerste nieuwsbrief van het komend seizoen. Participatie van de leden in het reilen en zeilen van de club: daar mag je toch ook een tweetje bijplaatsen zeker?

En is er nog een rest? Ja, nog eentje, eentje dat bij mij heel diep in mijn hart zit!
Ga eens naar onze website (ik zou eigenlijk moeten zeggen “Karels Website” maar dan protesteert hij en het staat er nu toch!) https://kptienen.be. Klik op “Activiteiten”, ga verder naar “Quizdiner Aulnenhof Foto’s”, richt daarna je pijltje op foto nr. 2 en klik erop. Wat ontdek je dan?
ONZE KOPEREN PASSER, bijna in complete slagorde en allemaal in vol ornaat (’t is toch feest of niet soms?), tevreden mensen (hoop ik!), allemaal gelukkige mensen (voor even toch hoop ik!), allemaal blije mensen, blij omdat ze weer eens iets konden vieren (wat: benoem het maar!). Dat te mogen en te kunnen meemaken en ze daar allemaal staan zien glunderen: daar wordt een mens toch goed van zeker?

***

Zo, dit is misschien een verslag dat een beetje raar overkomt, maar ik wilde alleen nog maar eens duidelijk in de schijnwerpers zetten, wat iedereen eigenlijk al wist, dat wij een toffe vriendenclub (willen) zijn, “een toffe bende” zoals Pol Brants ons ooit doopte, en in de geest van de vier musketiers, zoals Jean Charlier ons, het “oude” bestuur, ooit eens in een welbespraakte bui typeerde met de slogan “Allen voor één, één voor allen”. Als we in die geest kunnen blijven verder bouwen aan onze club, dan staan ons nog mooie dagen te wachten! En daar willen wij als bestuur met jullie hulp graag voor tekenen!

***

En nu vooruit maar, op naar volgend seizoen! Wij hopen jullie daar aan de start te vinden, blakend van gezondheid, ongeduldig voor en nieuwsgierig naar wat komen zal!
Laat het een mooie vakantie worden, nog mooier dan die wij voor onszelf durven wensen!

Ciao!